jueves, 27 de octubre de 2011

escoitemos a ANA ROMANI



MIRÁBANNOS ÓS LABIOS E ASUSTÁBANSE

ésa é a leoa que vagabundea en circulos polares
a que brama en desvarío ártico a súa mudez
de minifundio

¿Cal a razon que se acompase ó incendio?

Baixaron por min as eguas desde o alto enlouquecidas
sen luz a s familias que esperan
tamen so talos dos amantes se impacientan



                     Os estados inclinados non toleran as garzas
                      na sua horizontalidade de aire hai algo que repele


Pero a felina non é nin do frio
só quebranto
un alarde de vontade que se enquista na daga

incomprensible e estraña



"Minteme
Que nada posúa do glaciar
tampouco a estrábica dor
instaurada"

Indague
como moldea o frio o seu corpo sedado
de que maneira se sobrevén o estigma
                                                                   galopando
e intente despois
o incendio na boca
que devasta




E ninguén quentaria as mans nas lapas

ártica           a          consciencia
        
                                                      e mutilada





AS NENAS 
ESTAN saltando á comba entre cereixas
poderia ser verán
un arco tensarse por dentro
e abismarse o ceo entre as mans
de repente




           O nome
            o enderezo
            aprender non



             A interdependencia
             foi un árduo quererse lentamente