y LEEREMOS LA VIDA Y LA MUERTE EN LOS SIMBOLOS QUE LA LENGUA TALLA A PARTIR DEL CORAZON DEL MUNDO DONDE MI CORAZON DESPIERTE.
LEEREMOS A GEORG TRAKL
Lunes, 21 de Novembro del año 2011, as sete e media do seran
EL OTOÑO DEL HOMBRE SEÑERO
Viene el oscuro otoño con fruta y plenitud
destello amarillento de aquel verano hermoso.
Un puro azul se evade de su viejo ataúd
y de leyendas lleno, suena tan armonioso
el vuelo de las aves. Vino claro. Quietud
colmada de respuestas a un preguntar penoso.
Surcan aisladas cruces la desierta colina
y en el bosque rojizo se pierden las ovejas.
Por el cristal del agua lenta nube camina.
Gesto del labrador, trocado en calma. Cejas
azules de la noche tocan cual ala fina
negruzca tierra y seca paja de pobres tejas.
Vuelve a la tibia casa un mudo resignarse.
Pronto anidan estrellas en la cansada frente.
De los ojos dolidos, que azules han de amarse,
los angeles se alejan. Del sauce quedamente
cae el rocio negro. Canta el juncal. ¿Salvarse
de aquella muerte fria? Oh mi temor, ¡detente!
(del libro CANTOS DE MUERTE, publicado por seix barral
traduccion de Angelica Becker)
sábado, 12 de noviembre de 2011
OTOÑO ADORA EL SEXO DE LA LUMBRE
y LEEREMOS LA VIDA Y LA MUERTE EN LOS SIMBOLOS QUE LA LENGUA TALLA A PARTIR DEL CORAZON DEL MUNDO DONDE MI CORAZON DESPIERTE.
LEEREMOS A GEORG TRAKL
Lunes, 21 de Novembro del año 2011, as sete e media do seran
EL OTOÑO DEL HOMBRE SEÑERO
Viene el oscuro otoño con fruta y plenitud
destello amarillento de aquel verano hermoso.
Un puro azul se evade de su viejo ataúd
y de leyendas lleno, suena tan armonioso
el vuelo de las aves. Vino claro. Quietud
colmada de respuestas a un preguntar penoso.
Surcan aisladas cruces la desierta colina
y en el bosque rojizo se pierden las ovejas.
Por el cristal del agua lenta nube camina.
Gesto del labrador, trocado en calma. Cejas
azules de la noche tocan cual ala fina
negruzca tierra y seca paja de pobres tejas.
Vuelve a la tibia casa un mudo resignarse.
Pronto anidan estrellas en la cansada frente.
De los ojos dolidos, que azules han de amarse,
los angeles se alejan. Del sauce quedamente
cae el rocio negro. Canta el juncal. ¿Salvarse
de aquella muerte fria? Oh mi temor, ¡detente!
(del libro CANTOS DE MUERTE, publicado por seix barral
traduccion de Angelica Becker)
LEEREMOS A GEORG TRAKL
Lunes, 21 de Novembro del año 2011, as sete e media do seran
EL OTOÑO DEL HOMBRE SEÑERO
Viene el oscuro otoño con fruta y plenitud
destello amarillento de aquel verano hermoso.
Un puro azul se evade de su viejo ataúd
y de leyendas lleno, suena tan armonioso
el vuelo de las aves. Vino claro. Quietud
colmada de respuestas a un preguntar penoso.
Surcan aisladas cruces la desierta colina
y en el bosque rojizo se pierden las ovejas.
Por el cristal del agua lenta nube camina.
Gesto del labrador, trocado en calma. Cejas
azules de la noche tocan cual ala fina
negruzca tierra y seca paja de pobres tejas.
Vuelve a la tibia casa un mudo resignarse.
Pronto anidan estrellas en la cansada frente.
De los ojos dolidos, que azules han de amarse,
los angeles se alejan. Del sauce quedamente
cae el rocio negro. Canta el juncal. ¿Salvarse
de aquella muerte fria? Oh mi temor, ¡detente!
(del libro CANTOS DE MUERTE, publicado por seix barral
traduccion de Angelica Becker)
UN HERMOSO POEMA, de Estremas, de ANA ROMANI
(DE ESTREMAS)
Desde el desierto
Pues allí ha de nacer un clamor nuevo
Jose Angel Valente
ESTE POEMA é unha mole oceánica
que con furia apaixonada escavo no deserto
-non a esculpo desvéloa-
e o deserto estrema arqueada no horizonte
convexa
nada de soidade baleiro ou intemperie
senón lucidez de fósiles amados
que na ausencia da súa celebran esta carne
-a miña o corpo que desato-
É carnica de corpos agrestes que poboan o meu labio
este poema
e o la bio memoria e voz que asi se precipita
- o eu en vos destémese-
fala dos manglares dos usos do poema da rabia desatada
-A duna é esta nación de silice que nos move-
A sospeita abre un oco á túa beira
como sé so fose aire isto que rebenta
á de numero seriado
única voz
restos
Na sospeita non deambulo
deixo dicir
desato as trenzas das voces que me encarnan
e son todas
eu
e son a carne os espellos
os nervios que desligan
o precepto do poema
E digo: ósos que acariño
fermosas osamentas ardidas no deserto
rede de poros meus afectos
ámbar que atesoura a pulsión desta revolta
e vida que proclama
E se digo mineral ando nas raices
na cerna desta furia na vida que resiste
vibratil e latente
nos fósiles da duna
- esa nación de sílice-
E non por iso sufro
Falo do clamor
e das marcas que nos corpos baleirados sela a reixa
falo do ruído o ruído o ruído o ruído
e do pulo que latexa
no silencio de uadi al hitan
da furia celebrada
desta xubilosa mole oceanica que escavo
e se desvela
e é poema
UN HERMOSO POEMA, de Estremas, de ANA ROMANI
(DE ESTREMAS)
Desde el desierto
Pues allí ha de nacer un clamor nuevo
Jose Angel Valente
ESTE POEMA é unha mole oceánica
que con furia apaixonada escavo no deserto
-non a esculpo desvéloa-
e o deserto estrema arqueada no horizonte
convexa
nada de soidade baleiro ou intemperie
senón lucidez de fósiles amados
que na ausencia da súa celebran esta carne
-a miña o corpo que desato-
É carnica de corpos agrestes que poboan o meu labio
este poema
e o la bio memoria e voz que asi se precipita
- o eu en vos destémese-
fala dos manglares dos usos do poema da rabia desatada
-A duna é esta nación de silice que nos move-
A sospeita abre un oco á túa beira
como sé so fose aire isto que rebenta
á de numero seriado
única voz
restos
Na sospeita non deambulo
deixo dicir
desato as trenzas das voces que me encarnan
e son todas
eu
e son a carne os espellos
os nervios que desligan
o precepto do poema
E digo: ósos que acariño
fermosas osamentas ardidas no deserto
rede de poros meus afectos
ámbar que atesoura a pulsión desta revolta
e vida que proclama
E se digo mineral ando nas raices
na cerna desta furia na vida que resiste
vibratil e latente
nos fósiles da duna
- esa nación de sílice-
E non por iso sufro
Falo do clamor
e das marcas que nos corpos baleirados sela a reixa
falo do ruído o ruído o ruído o ruído
e do pulo que latexa
no silencio de uadi al hitan
da furia celebrada
desta xubilosa mole oceanica que escavo
e se desvela
e é poema
martes, 8 de noviembre de 2011
Tomas, amigo inolvidable, que cerquita estas siempre
Me entero de la muerte de Tomas Segovia, amigo ancho y breve, conocido por la mano de Horacio, compartida amistad con Guillermo y con su mujer Luisa. Ferrol fue el paisaje de un encuentro inolvidable por la humilde y rotunda luz de estos acantilados insomnes que en este momento alivian la pena con su laboriosa indiferencia. Todos los naufragos y todos los nomadas tienen su cancion y su isla del tesoro.
Un saludo con el luto de nuestra bandera de humo.
Un abrazo de tierra como un bocado en este cielo tan siguiendo tus pasos, plagiando todo el otoño que cabe en una hoja tuya ardiendo en mis ojos.
Inolvidable traductor de todas las cosas y de sus adorables silencios.
Tomas, amigo inolvidable, que cerquita estas siempre
Me entero de la muerte de Tomas Segovia, amigo ancho y breve, conocido por la mano de Horacio, compartida amistad con Guillermo y con su mujer Luisa. Ferrol fue el paisaje de un encuentro inolvidable por la humilde y rotunda luz de estos acantilados insomnes que en este momento alivian la pena con su laboriosa indiferencia. Todos los naufragos y todos los nomadas tienen su cancion y su isla del tesoro.
Un saludo con el luto de nuestra bandera de humo.
Un abrazo de tierra como un bocado en este cielo tan siguiendo tus pasos, plagiando todo el otoño que cabe en una hoja tuya ardiendo en mis ojos.
Inolvidable traductor de todas las cosas y de sus adorables silencios.
viernes, 4 de noviembre de 2011
lendo a ANA ROMANI
MIRÁBANNOS ÓS LABIOS E ASUSTÁBANSE
ésa é a leoa que vagabundea en circulos polares
a que brama en desvarío ártico a súa mudez
de minifundio
¿Cal a razon que se acompase ó incendio?
Baixaron por min as eguas desde o alto enlouquecidas
sen luz a s familias que esperan
tamen so talos dos amantes se impacientan
Os estados inclinados non toleran as garzas
na sua horizontalidade de aire hai algo que repele
Pero a felina non é nin do frio
só quebranto
un alarde de vontade que se enquista na daga
incomprensible e estraña
"Minteme
Que nada posúa do glaciar
tampouco a estrábica dor
instaurada"
Indague
como moldea o frio o seu corpo sedado
de que maneira se sobrevén o estigma
galopando
e intente despois
o incendio na boca
que devasta
E ninguén quentaria as mans nas lapas
ártica a consciencia
e mutilada
(de ARDEN)
lendo a ANA ROMANI
MIRÁBANNOS ÓS LABIOS E ASUSTÁBANSE
ésa é a leoa que vagabundea en circulos polares
a que brama en desvarío ártico a súa mudez
de minifundio
¿Cal a razon que se acompase ó incendio?
Baixaron por min as eguas desde o alto enlouquecidas
sen luz a s familias que esperan
tamen so talos dos amantes se impacientan
Os estados inclinados non toleran as garzas
na sua horizontalidade de aire hai algo que repele
Pero a felina non é nin do frio
só quebranto
un alarde de vontade que se enquista na daga
incomprensible e estraña
"Minteme
Que nada posúa do glaciar
tampouco a estrábica dor
instaurada"
Indague
como moldea o frio o seu corpo sedado
de que maneira se sobrevén o estigma
galopando
e intente despois
o incendio na boca
que devasta
E ninguén quentaria as mans nas lapas
ártica a consciencia
e mutilada
(de ARDEN)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)